Η Μήδεια, η τραγική ηρωίδα του Ευριπίδη ενσαρκώνει τον μετεωρισμό της ύπαρξης ανάμεσα στον έρωτα και την προδοσία, τον εκριζωμό και την ένταξη, την τιμωρία και την ύβρι, τη μαγεία και τον ορθολογισμό. Η συνθετική πορεία περιλαμβάνει τρία διαδοχικά στάδια κριτικών και αισθητικών παρεμβάσεων ώστε να διασυνδεθεί το εννοιολογικό πλαίσιο της τραγωδίας με την πόλη και την σύγχρονη πολύπλευρη και συγκρουσιακή κοινωνική και πολιτισμική αστική πραγματικότητα. Μελετάται ο σκηνογραφικός χώρος στο νεοκλασικής αρχιτεκτονικής Εθνικό Θέατρο της Αθήνας και στο αστικό κενό ενός κτιρίου του μεταπολεμικού μοντερνισμού στην οδό Πειραιώς που φιλοξενεί γηγενείς και μετανάστες. Οργανώνεται ένα εργαστήριο σκηνογραφίας όπου κατασκευάζονται εμβληματικές-συμβολικές χωρικές κατασκευές, μέσα από τη σχέση χώρου-σώματος. Επιχειρείται μια παραστασιακή δράση στο αίθριο-πλατεία του κτιρίου που λειτουργεί σαν διαλεκτικός τόπος διασταύρωσης της πολυπολιτισμικότητας και της ιστορικής μνήμης. Η δράση προσκαλεί βιωματικά και συμβολικά στη συνδημιουργία και τον επαναπροσδιορισμό του μύθου της Μήδειας που λειτουργεί ως όχημα μετάβασης στη σύγχρονη εποχή.