Αποδομώντας και ανασυνθέτοντας την εικόνα, τον ήχο, την αφήγηση, τα σύμβολα, σκοπός ήταν να επιστρέψουμε στην πηγή της θεατρικής πράξης, τη σχέση της με τον θεατή. Ο θεατής κινείται ανάμεσα στα έργα, μεταξύ των οποίων και μία «ζωντανή» εγκατάσταση με τους δύο δημιουργούς, όπως σε μία εικαστική έκθεση. Παράλληλα, η αφήγηση που διαχέεται ηχητικά στον χώρο, αποκωδικοποιεί σταδιακά τη λειτουργία των έργων, προσδίδοντας διαφορετικές αναγνώσεις. Η στατικότητα του «πρωταγωνιστή» σκηνικού χώρου, αποκτά κίνηση μέσα από την εσωτερική μετατόπιση του θεατή. Κεντρικός άξονας της performance αποτελεί η οικολογία και η ευαισθησία για τα είδη του ζωικού βασιλείου που τελούν υπό εξαφάνιση, όπως και συνολικά η σχέση του ανθρώπου με τη φύση. Η φόρμα του exhibition theatre μπορεί να λειτουργήσει τόσο στον φυσικό όσο και στον ψηφιακό χώρο. Ο πειραματισμός για νέες μορφές του χώρου εμπλουτίζει τις υπάρχουσες μορφές με νέα στοιχεία που εκμεταλλεύονται δημιουργικά την εμπειρία της «παύσης» των ζωντανών θεαμάτων.