Το έργο εστιάζει στην αβεβαιότητα με την οποία έρχονται αντιμέτωποι οι ήρωες του έργου, θεματολογία πολύ επίκαιρη στη μεταπανδημική πραγματικότητα. Μια πόλη μετά τον πόλεμο σε ένα αποπνικτικό χρονικό πλαίσιο, στο οποίο πρέπει να παρθούν σημαντικές αποφάσεις για τη μοίρα των ηρώων. Η ανάγκη για μια βαθύτερη επικοινωνία ως απόρροια της μεταπανδημικής ανακατάταξης οδήγησε στην αναζήτηση υλικών που υπογραμμίζουν με φυσικό και ειλικρινή τρόπο την επικοινωνία με τον θεατή. Τα θραύσματα αποτελούν την οπτικοποίηση του αντικειμένου που χάθηκε και η μνήμη του ορίζεται μέσα από αυτά. Το υλικό που επιλέχθηκε για αυτά είναι ο γύψος -υλικό που λειτουργεί σαν πραγματική πέτρα- έχοντας βάρος και υφή, κάνοντας ήχο όταν πέφτει στο ξύλινο πάτωμα και δημιουργώντας σκόνη κατά τη διάρκεια της χρήσης του. Ο γύψος, ένα οικοδομικό υλικό απλό αλλά ειλικρινές και λειτουργικό, δημιουργεί ανθρώπινα σύμβολα, κάτι που συμπίπτει με την ανάγκη των καλλιτεχνών μετά την πανδημία να βρουν την ουσία μέσα από την αφαίρεση του «εξωτερικού».