Όλγα Μπρούμα
Σκηνογράφος
60 καλλιτεχνεσ
57 εργα
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Kent Institute of Art & Design και στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Εργάζεται ως σκηνογράφος, ενδυματολόγος και δημιουργός βίντεο στο θέατρο, τον κινηματογράφο και τη διαφήμιση. Στο θέατρο, έχει συμμετάσχει σε παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου, της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση, του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, του Μεγάρου Μουσικής, του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, του Θεάτρου Θησείον, Ένα Θέατρο για τις Τέχνες, του Θεάτρου Πόρτα, κ.ά. Έχει συνεργαστεί με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο (Amadeus, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά 2022 / Turing Machine, Θέατρο Βασιλάκου 2021 / Λυσιστράτη, Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου 2020 / Masterclass, Θέατρο Αμιράλ 2018), την Τζένη Αργυρίου (Phrasis, Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός, Ολυμπιείο 2020), τη Ζωή Χατζηαντωνίου (Δραπέτες της Σκακιέρας, Nostos Festival – Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος 2019), τη Lilo Baur (Το κορίτσι που πέφτει, Φεστιβάλ Αθηνών 2017), τον Κώστα Φιλίππογλου (Νεκρή Ζώνη, Θησείον 2017 / Μαύρο Χιόνι, Θέατρο Πόρτα 2016), τον Θέμελη Γλυνάτση (Ρομαντισμός, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση 2015) κ.ά. Ως εικαστικός συμμετέχει σε εκθέσεις και φεστιβάλ απο το 2007 έως σήμερα (2023 Ελευσίνα Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, Potential Project, Athens Photo Festival, Athens Video Dance Project, Athens Video Art Festival, Biennale Performance Θεσσαλονίκης, Cheapart κ.ά.).
Στο έργο του Αριστοφάνη οι γυναίκες παίρνουν πρωταγωνιστικό ρόλο, κάνοντας σεξουαλική αποχή, αναιρώντας την αντίληψη ότι η ερωτική πράξη είναι κεκτημένο δικαίωμα των ανδρών. Η διαμόρφωση ενός σεληνιακού τοπίου ήταν η κεντρική ιδέα της σκηνογραφίας της παράστασης, απεικονίζοντας με αυτόν τον τρόπο τα γυναικεία εδάφη. Η Σελήνη αποτελεί τη θηλυκή αρχή της δημιουργίας του κόσμου και την πόρτα προς την απόκρυφη φύση της ανθρωπότητας και του σύμπαντος. Καθώς η παράσταση υλοποιήθηκε μετά το πρώτο lockdown, τα μέτρα της πανδημίας καθόρισαν ουσιαστικά τον σχεδιασμό. Αυτός ο μαθηματικός περιορισμός άλλαξε τη συνθετική διαδικασία και έγινε ο πιο σημαντικός παράγοντας στην όλη διαδικασία. Έτσι, οι κρατήρες τοποθετήθηκαν σε απόσταση τουλάχιστον 2 μέτρων μεταξύ τους βάσει των κανόνων ασφαλείας για την αποφυγή εξάπλωσης της πανδημίας Covid. Με αυτόν τον τρόπο οι κρατήρες λειτούργησαν ως σηματοδότες για τις αναγκαίες αποστάσεις των ηθοποιών χωρίς αυτό να είναι προφανές στο κοινό.
Συγγραφέας: Αριστοφάνης
Μετάφραση: Σωτήρης Κακίσης
Δραματουργική Επεξεργασία – Σκηνοθεσία:
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Σκηνικά: Όλγα Μπρούμα
Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Μουσική: Κατερίνα Πολέμη
Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος
Σχεδιασμός Φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή, αεροφωτογραφία του Δημήτριου Κλεάνθους
Στο έργο του Αριστοφάνη οι γυναίκες παίρνουν πρωταγωνιστικό ρόλο, κάνοντας σεξουαλική αποχή, αναιρώντας την αντίληψη ότι η ερωτική πράξη είναι κεκτημένο δικαίωμα των ανδρών. Η διαμόρφωση ενός σεληνιακού τοπίου ήταν η κεντρική ιδέα της σκηνογραφίας της παράστασης, απεικονίζοντας με αυτόν τον τρόπο τα γυναικεία εδάφη. Η Σελήνη αποτελεί τη θηλυκή αρχή της δημιουργίας του κόσμου και την πόρτα προς την απόκρυφη φύση της ανθρωπότητας και του σύμπαντος. Καθώς η παράσταση υλοποιήθηκε μετά το πρώτο lockdown, τα μέτρα της πανδημίας καθόρισαν ουσιαστικά τον σχεδιασμό. Αυτός ο μαθηματικός περιορισμός άλλαξε τη συνθετική διαδικασία και έγινε ο πιο σημαντικός παράγοντας στην όλη διαδικασία. Έτσι, οι κρατήρες τοποθετήθηκαν σε απόσταση τουλάχιστον 2 μέτρων μεταξύ τους βάσει των κανόνων ασφαλείας για την αποφυγή εξάπλωσης της πανδημίας Covid. Με αυτόν τον τρόπο οι κρατήρες λειτούργησαν ως σηματοδότες για τις αναγκαίες αποστάσεις των ηθοποιών χωρίς αυτό να είναι προφανές στο κοινό.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Kent Institute of Art & Design και στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Εργάζεται ως σκηνογράφος, ενδυματολόγος και δημιουργός βίντεο στο θέατρο, τον κινηματογράφο και τη διαφήμιση. Στο θέατρο, έχει συμμετάσχει σε παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου, της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση, του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, του Μεγάρου Μουσικής, του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, του Θεάτρου Θησείον, Ένα Θέατρο για τις Τέχνες, του Θεάτρου Πόρτα, κ.ά. Έχει συνεργαστεί με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο (Amadeus, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά 2022 / Turing Machine, Θέατρο Βασιλάκου 2021 / Λυσιστράτη, Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου 2020 / Masterclass, Θέατρο Αμιράλ 2018), την Τζένη Αργυρίου (Phrasis, Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός, Ολυμπιείο 2020), τη Ζωή Χατζηαντωνίου (Δραπέτες της Σκακιέρας, Nostos Festival – Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος 2019), τη Lilo Baur (Το κορίτσι που πέφτει, Φεστιβάλ Αθηνών 2017), τον Κώστα Φιλίππογλου (Νεκρή Ζώνη, Θησείον 2017 / Μαύρο Χιόνι, Θέατρο Πόρτα 2016), τον Θέμελη Γλυνάτση (Ρομαντισμός, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση 2015) κ.ά. Ως εικαστικός συμμετέχει σε εκθέσεις και φεστιβάλ απο το 2007 έως σήμερα (2023 Ελευσίνα Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, Potential Project, Athens Photo Festival, Athens Video Dance Project, Athens Video Art Festival, Biennale Performance Θεσσαλονίκης, Cheapart κ.ά.).
Συγγραφέας: Αριστοφάνης
Μετάφραση: Σωτήρης Κακίσης
Δραματουργική Επεξεργασία – Σκηνοθεσία:
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Σκηνικά: Όλγα Μπρούμα
Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Μουσική: Κατερίνα Πολέμη
Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος
Σχεδιασμός Φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή, αεροφωτογραφία του Δημήτριου Κλεάνθους
