Για τις ανάγκες της παράστασης το Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου ανθίζει. Ξεκινώντας από την αυλή του υπάρχοντος κτιρίου, το οποίο δραματουργικά λειτουργεί ως η «οικία», η επιδαύρια φύση εισέρχεται στο θέατρο και εκτείνεται μέχρι και την oρχήστρα δημιουργώντας έναν ιδιότυπο κήπο. Ανάμεσα στη βλάστηση διακρίνουμε σκελετούς τηλεφωνικών θαλάμων στους οποίους καταφεύγει η πρωταγωνίστριά μας αδημονώντας να ακούσει για τελευταία φορά τη φωνή του αγαπημένου της, ο οποίος την εγκαταλείπει. Μέσα σε ένα ονειρικό τοπίο, στο οποίο χάνεται η αίσθηση του χώρου και του χρόνου, με φόντο το αρχαίο θέατρο, στήνουμε ένα μνημείο για τον χωρισμό. Για να είναι όσο το δυνατόν ρεαλιστικότερη η αίσθηση του κήπου, χρησιμοποιήθηκαν πεντακόσια αληθινά φυτά σε γλάστρες. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης αυθεντικοί θάλαμοι του ΟΤΕ, τους οποίους συναντούμε στο αστικό αλλά και υπαίθριο τοπίο της Ελλάδας. Η δημιουργία αυτού του κήπου, ως ένα μνημείο χωρισμού και παράλληλα ως μέσο διαχείρισης του πένθους και της εγκατάλειψης, λειτούργησε λυτρωτικά και σε προσωπικό επίπεδο μέσα στο πρωτόγνωρο και δυσοίωνο κλίμα της πανδημίας.