Η αντίθεση ανάμεσα στη σταθερή μορφή του γλυπτού και τη ροή του θεατρικού κειμένου που διαμορφώνουν οι ηθοποιοί ήταν η αφετηρία γι’ αυτό το σκηνικό. Μετά από επίσκεψη στην αποθήκη του Εθνικού Θεάτρου, ανακαλύψαμε ένα γλυπτό της Τίνας Παραλή το οποίο είχε αρχικά δημιουργηθεί για μια παραγωγή του Ρωμαίου και Ιουλιέτας πριν από τριάντα χρόνια στην ίδια ακριβώς σκηνή. Το «αρχαιολογικό» εύρημα καθόρισε καλλιτεχνικά την παράσταση: […] αποφασίσαμε να αυτοσχεδιάσουμε με υλικό που βρήκαμε στο ίδιο το «σώμα» του Εθνικού Θεάτρου. Με τη βοήθεια του προσωπικού και αληθινή αγάπη για την ιστορία του ιδρύματος, συλλέξαμε μια σειρά «αρχαιολογικών» ευρημάτων: γλυπτά από παλαιότερες παραγωγές, την παλιά βελούδινη κουρτίνα της Κεντρικής Σκηνής (η οποία είχε αφαιρεθεί από το 1999), τις ξύλινες πύλες του Διονύση Φωτόπουλου (1976), παλαιούς προβολείς, αναρίθμητα κουστούμια από το βεστιάριο και κούκλες από την έκθεση κοστουμιών που παρουσιάστηκε στην Εθνική Πινακοθήκη το 2003. Το έργο αυτό αποτελεί μια συνάντηση των πολλαπλών εκδοχών του «εαυτού».