Πώς θα μπορούσα να δημιουργήσω μια εικόνα του πλανήτη μας εν μέσω κλιματικής κρίσης και αντιπαραθέσεων για τη βιωσιμότητα αποφεύγοντας εσχατολογικές και «τρομακτικές» διαστάσεις για τους νεότερους; Με αφετηρία το έργο του Βιβάλντι, χρησιμοποίησα ανακυκλώσιμα και μη ανακυκλώσιμα υλικά για τα κοστούμια που καταδεικνύουν την έλλειψη βιωσιμότητας και την υπερκατανάλωση καθημερινών αντικειμένων, αλλά ταυτόχρονα αποτίουν φόρο τιμής στις αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας από τις τέσσερις εποχές της φύσης. Αναρωτήθηκα μήπως η σχέση μας με τη φύση στηρίζεται αποκλειστικά στη μνήμη. Αν δεν υπήρχαν δέντρα, θα προσαρμοζόμαστε σε ένα δάσος από καλαμάκια; Αν δεν υπήρχαν φύλλα, θα προσαρμοζόμαστε στο θρόισμα πλαστικών σακουλών στον άνεμο; Πώς μπορούμε να αντισταθούμε στην ακατανίκητη δύναμη που έχει η φύση να δημιουργεί μορφές και να συνθέτει μέσα από την επανάληψη αμέτρητων μοτίβων, γνωρίζοντας ότι η επαναλαμβανόμενη χρήση πολλών καθημερινών αντικειμένων είναι περιβαλλοντικά μη βιώσιμη; Το έργο μού πρόσφερε τη σπάνια ευκαιρία να διερευνήσω αυτό ακριβώς το παράδοξο.