Το στοίχημα ήταν να επικοινωνήσουμε μέσω του σκηνικού τη διαδρομή του τόπου/τοπίου, καθώς ο σκηνικός χώρος αποτελούσε έναν επιπλέον πρωταγωνιστή του έργου. Το έργο πραγματεύεται τη διαδρομή ενός αυθαίρετου οικήματος στην περιοχή του Ερημίτη (προστατευόμενο περιβάλλον Natura) που σε ένα βράδυ με νόμο του κράτους περιήλθε σε ιδιώτες για να οικοδομηθεί μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα. Ο ιδιοκτήτης του αυθαίρετου καταλαμβάνει το οίκημα ανακηρύσσοντάς το ανεξάρτητο κράτος ώστε να αποφευχθεί το γκρέμισμά του, πράγμα που δεν κατάφερε. Χρόνια μετά, παρακολουθούμε τη θεατρική παράσταση του συμβάντος στο εστιατόριο της ξενοδοχειακής μονάδας. Αρχικά μεταφερόμαστε στο παρθένο παραθαλάσσιο τοπίο με τα βότσαλα όπου ο ήρωας προσπαθεί να χτίσει μια αυθαίρετη κατασκευή, σκάβοντας επί σκηνής αυλάκια-θεμέλια. Το σπίτι δομείται με μια τροχήλατη πλατφόρμα πάνω στα αυλάκια όπου εγκαθίσταται όλο το μπαρόκ στοιχείο της αυθαίρετης ελληνικής πραγματικότητας/προχειρότητας, φωτιζόμενη σαν ένα φιλμ πισίνας που υπονοείται. Στο τέλος οι καταπατητές-ηθοποιοί-ήρωες σπρώχνουν πίσω στον χώρο το οικοδόμημα κρατώντας λαμπιόνια πανηγυριού και ντυμένοι σαν ήρωες καρτ ποστάλ αποτελώντας μέρος μιας παράστασης στο εστιατόριο του ξενοδοχείου.