Μια άδεια στενή σκηνή-διάδρομος που θα γεμίσει με έπιπλα από διαφορετικές εποχές κατά τη διάρκεια της παράστασης. Οι ήρωες μεταφέρουν συνεχώς και μετακομίζουν τη ζωή τους. Στο τέλος θα αποδράσουν από αυτήν τη χωρίς τέλος συσσώρευση αντικειμένων στην παιδική τους ηλικία στη Μόσχα. Οι εσοχές θα ανοίξουν και θα αποκαλυφθεί ένα τοπίο χιονισμένο. Οι τρεις αδελφές θα ζήσουν ανέμελες σαν παιδιά, πριν επιστρέψουν και πάλι στον στενό διάδρομο. Προσπάθησα να φτιάξω έναν χώρο ρεαλιστικό και συγχρόνως ποιητικό. Μια μετακόμιση στην ουσία με όλες τις ψυχικές και υλικές προεκτάσεις που μπορεί να συμπεριλάβει αυτή η μεταφορά. Ένα τοπίο που να μπορεί να καλοδεχτεί τη θλιμμένη ελαφρότητα που αφήνει ο χρόνος καθώς περνάει από τις ζωές μας. Το σκηνικό ήταν στην πραγματικότητα ένα πάζλ από έπιπλα. Οι ηθοποιοί λοιπόν τα κουβαλούσαν στη σκηνή, δημιουργώντας σιγά σιγά έναν χώρο ασφυκτικά γεμάτο που τους εμπόδιζε στο τέλος να κινηθούν. Η γενναιοδωρία και η πίστη όλων των συντελεστών ήταν μοναδική και με συγκίνησε βαθιά.